یه روز وقتش میرسه که انتخاب کنی ، نمیدونم توی ایران اینطوره یا توی همه کشور ها چون من فقط ایران و عراق رفتم
وقتش میرسه که باید انتخاب کنی که دوباره به دنیا بیای ولی دنیای واقعی هر چی ارزو و خیال و نقشه برای ایندت داری ول کنی ، بقیه بهت دلداری میدن که حالا وقت زیاده انگار اونا میدونن تو چقدر زنده هستی ، بعضیام بی رحمتر هستن میگن دنیای واقعی همینه بیدار شو پسر به سمت نور نرو برگرد بیدار شو
این توی طبقه متوسط و فقیر شایع هستش ، ادمایی مثل ما که باید روی پای خودمون وایستیم و هر چقدر هم تلاش کنیم و بترکونیم شاید پول خریدن یه خونه رو جور کنیم فقط البته اینا همش توی تهران هستش
شاید اگه توی یه شهر کوچیک بودم میتونستم هم یه خونه و هم یه باغ بخرم ، پس اشتباه منم هستش که به جای اینکه توی تهران بمونم نمیرم مثلا دماوند یا ورامین و یا هر شهر دیگه ای که ارزونتر از تهران هستش
یا تبریز چون برای کار من فقط یه سیستم و اینترنت پر سرعت لازمه ، اما بعضی انرژی و نیرو ها هستش که ادم رو از همه جا میرونه شاید فقط از اذربایجان وطنم
شایدم من خیلی منفی نگر هستم ( البته همه میگن که هستی ) چون میشه مثلا سال دیگه پول جمع کنم و یه باغ بخرم من هنوز اول راهم هرچند که دیر شروع کردم
😀 جالب شد خودم رو قانع کردم
سلام
دوست عزیز همه مون به یه دلیل گیریم : عادت . همه مون از اینکه تغییر کنیم میترسیم بیست و چهار ساعتمون رو برا این میگذرونم که خودمون رو قانع کنیم خوشبختیم یا بدبختیم حالمون رو میسوزونیم برا قبل هایی که رفتن تا فردا بتونیم حسرت امروزمون رو بخوریم.از نظر روانشناسی قابل درکه ؛ وقتی پیشرفت کنیم باید با موقعیت های جدیدی روبرو بشیم و میترسیم شکست بخوریم ، اگه پایین تر بیفتیم نکنه دست و پامون بشکنه… انگار اون بالا خدایی نیس- استغفرالله- این استغفار رو میگم ولی هرروزم بیشتر از دیروز شبیه دیروزه اگه قرار بود یکنواخت بودیم چرا عقل به ما داده شد؟ همیشه بدون اینکه بدونیم داریم عذاب وجدانمون رو سرکوب میکنیم با حرفهایی مثل فلانی فلان کرد فلان چیز تو زندگی من فلان کرد چون عذاب وجدان قویه تحملش سخته…. ببخش دراز شد داشتم خودمم قانه میشدم. باید حرکت کنیم سمت مهم نیس مهم حرکته.هر وقت میان موندن و رفتن خواستی انتخاب کنی بیدرنگ رفتن رو انتخاب کن
ترس رو احساس کن ولی به هرحال ادامه بده